کاربرد فرایند تحلیل شبکه ای (anp) در تعیین اولویت خروج دام از جنگل و ساماندهی جنگل نشینان (مطالعه موردی: سری باباکوه، حوضه آبخیز دو گیلان)

دامداری سنتی ساکنان عرصه­های جنگلی، همواره به­عنوان معضلی اجتماعی- اقتصادی که مانع اجرای کامل طرح­های جنگلداری می­­شود، مطرح است. سازمان جنگل­ها، مراتع و آبخیزداری در مواجهه با این مشکل دو رویکرد بهبود و تغییر نظام جنگل­نشینی آبادی­های با جمعیت بیش از بیست خانوار و جابه­جایی و تجمیع خانواده­های ساکن در آبادی­های کوچک با جمعیت کمتر از بیست خانوار را در پیش گرفته است. بنا به دلایلی چون محدود بودن منابع مالی، باید در تعیین اولویت­ها به معیارهای کمی و کیفی متعددی توجه کرد. در این تحقیق، معیارها و زیرمعیارهایی (شاخص­ها) برای تعیین اولویت دامداران جنگل­نشین در قالب یک مدل تدوین شد و به­کمک تصمیم­سازی گروهی و با استفاده از فرایند تحلیل شبکه­ای، ارزیابی انجام گرفت. ارزیابی نتایج، کارایی مطلوب این شیوه را تأیید کرد. علاوه بر این، نتایج نشان داد جمعیت دام، جمعیت آبادی (تعداد خانوار) و دامداری به­عنوان منبع درآمد خانوار از بیشترین اهمیت در تعیین اولویت گزینه­ها برخوردارند.